TASAVVUF

Allah'ın sürekli müşahede edilmesini öngören sûfîler, insanın çok ötesindeki bir Allah tasavvuru yerine insanın Allah karşısındaki durumunu ön plana çıkarmışlardır. Kabz-bast, vecd, cem'-fark, fenâ-bakâ, gaybet-huzur, tecellî, mükâşefe, müşahede, kurb-bu'd, hakka'l-yakîn gibi kavramlarla bu anlayışı yansıtmışlardır. Tasavvuf ilminin hem hareket hem de vusul noktasını kelime-i tevhîd olarak anlamak, tasavvuf ilmini "tasavvuf? metod ve terbiye sistemi içinde bir tevhîd ilmi" olarak tarif etmek mümkün görünmektedir. Tasavvufta Allah, hem ahlâkî yetkinleşmenin kaynağı hem de rahmeti her şeyi kuşatan bir varlık olarak değerlendirilmektedir. Sûfîlere göre tevhid Bir'i görme ve bilme hâlidir. Sûfîyalnızca Bir'i görür, yalnızca Bir'i bilir. O'ndan başka varlık olduğunu ne görür ne de bilir. Tevhidin hakikatine eren Bir'den başkasını unutur.