AŞIRILIĞIN PEYGAMBERLERİ

Tanrının öldürüldüğü bir cinayet mahallinde olan bitenleri acımasızca söze dökmüştü Nietzsche. En yüce değerleri bile yok saymış, güç istemini biricik doğru saymış, insanla yetinmeyip "üstinsan"a yönelmiş, olanaklı tek ufuk olarak bengi dönüşü göstermişti. Nietzsche'den sonra hiçbir şey eskisi gibi olamazdı, olmadı da. Heideggier artık yeryüzünden duyulmayanı, unutulmuş olanı anımsamak için durmadan varlığa duyulan özlemin kol gezdiği geçit vermez ağaçlarla kaplı ormanlarda varlığın çobanı olarak, ola ki bir başkasının bir daha yürüyemeyeceği sapa düşünme yolları açtı. Foucault unutulmuş, unutturulmuş, üstleri iyiden iyiye örtülmüş aşırılıkları gün yüzüne çıkartmak amacıyla bıkıp usanmadan tarihen olağan, yerleşik, bildik toprak katmanlarını kazdı. Derrida söke söke bitiremiyor iki bin yıldır örülegelmiş düşünce ilmeklerini, biri diğerine hep üstünlük taslayan biribirine kenetli karşıt kavramları; dilimize doladığımız, başımıza sardığımız Batı metafizliğinin tasarım kördüğümlerini. Ama aralarında bulunan onca ayrıma karşın ortak bir aşırılığı buluyoruz dördünde de: Düşüncenin yatağını değiştirme isteğinin dışavurumu; çekiçle, açmakla, kazmakla, sökmekle yapılan bir düşünme savunusu; üstelik çoktan sona ermiş bir öyküye rağmen.Allan Megill, bu dört düşünürün bıraktığı izleri daha geniş bir bağlama yerleştirerek, adeta atlanmış hiçbir iz kalmayana dek sürüyor. Düşünürlerin şimdiye değin pek didiklenmemiş "estetizm"leri üzerine yoğunlaşarak çıkarıyor aşırılığın soykütüğünü. Yükseklerden gelen "sağaltıcı" seslerine kulak vermemizin gereğini, içine tıkılıp kaldığımız benlikleriniz, sıkışıp kaldığımız kurumları aşma yetimizi nasıl, ne ölçüde geliştirdiklerini açımlayarak tanıtlıyor. Aşırılıkları ışığında dört düşünüre ilişkin verdiği tüm açımlamalarını, günümüzün canalıcı tartışma konusu modernizm ile postmodernizm açmazının art-yöresinde geliştirdiği oldukça özgün denebilecek "krizodaklı" çözümleyişi doğrultusunda yürütüyor. Hep sınır boylarında dolaşmaşı uçbeylerinin gezintilerin, yakın geçmişimizin belleği olagelmiş bu dört düşünürün aşırılıklarını bir de Megill'in dillendirisinden izlemeye değer.