Batinin sömürgeci kafali devlet yöneticileri, en yaslisindan çocuguna dek, yurt sevgisi genlerine islemis Türk insaninin bu sevgisini savas meydanlarinda denememeli, eger deneyecek olursa Çanakkale gibi hayal olur emperyalist emeller. Türk’ün toprakla ayniligi, bütünlügü, iç içe girmisligi ona gerçekligin de üzerinde bir katmaktadir. Ingiliz patronajindaki 20 yakin devletten gelen askerlerin üstün teknik donanimina karsin, Türk askerinin neredeyse iman gücüyle karsi durusu, sömürgeci isgalcilere tarihsel tokadin en agirini vurmayi basarmistir. Toprak, onu yurt yapanin malidir. Türk, bütün tarihsel süreçte gittigi elinin uzandigi her topragi ayni tarihsel felsefesiyle yurt yapmistir. Türk insani için toprak hep böyle algilanir. Oysa batililar topraga sömürülecek bir maddi varlik yigini biçiminde bakmis, hareketini de bu düsünceyle beslemistir. Batinin bu kullanimlik anlayisi Türk’ün derin yurt sevgisi önünde, bütün teknik üstünlügüne karsin dize gelmis, çökmüstür. Ingiliz ordusuyla Çanakkale’ye gelen Ellis Ashmead Barlett’in görüslerini söyle belirtiyordu. Barlett, daha karaya ayak basmadan, su satirlari yazmistir: “Yillar önce yapilan Haçli Savaslari, basari yönünden o kadar kayda deger degildir, oysa bu sonuncu ve en büyük Haçli Seferi, Ortaçag sövalyelerinin intikamini alacaktir.” Ama olmadi iste. Daha öncekiler gibi bu savasta da geldikleri gibi gitmek zorunda kaldilar. Bu topraklar kendisini en çok, en içten, en derinden sevene kucak açmis, bagrina basmistir. Bütün tarihsel sürece baktigimizda yalnizca kendisine evlat olmayi basarabilmislere “Anadolululuk” yapmistir. Bu topraklar yalnizca kendisini sevene yar olmustur, sömürene ise ancak mezarlik. Iste, Selçuk Kizildag’in batili kaynaklardan çevirdigi Bir Hayalmis Çanakkale Gelibolu Çikmazi adli kitabi emperyalistlerin yasadigi derin hayal kirikligini, Çanakkale’nin geçilemezligini, batililarin kendi belgeleriyle ortaya koyuyor. Kitap, tarih meraklilarinin ilgisini bekliyor.