"Benim yetisme tarzim rasyonalisttir. Hukukî çalisma ve incelemeler bana, inandirici bir sekilde tarif ve ispat edilemeyen her seyi reddettirmistir. Muhakkak ki, ben namaz, oruç vesaire gibi Islâmî vazifelerimi tasavvuf! sebeplerle degil, hukukî sebeplerle ifâ ediyorum. Rendi kendime diyorum ki: Allah benim Rabb'imdir. Sâhib'imdir. O bana bunlari yapmami emretmistir, o halde yapmaliyim. Bundan baska, hak ve vazife birbirine baglidir. Allah bunlari ben istifade edeyim diye bana emretmistir; su halde ben O'na sükretmekle vazifeliyim. Bati toplumunda, Paris gibi bir muhitte yasamaga basladigim zamandan beri hayretle görmekteyim ki, Hiristiyanlarin Islâmiyet'i kabulü; onlari Islâm'i kabule sevkeden ne Ebu Hanife, ne de Imam Mâturidî'dir. Fakat Muhyiddin Arabi'dir. Bu konuda benim de sahsî müsahedelerim olmustur. Islâmî bir konuda benden bir izah istendigi zaman, benim verdigim, aklî delillere dayanan cevap sorani tatmin etmiyordu; fakat tasavvufî izah meyvesini vermekte gecikmiyordu. Bu konuda tesir gücümü gittikçe kaybettim. Simdi inaniyorum ki, Hülâgû'nun yakip yikan istilâlarindan sonra Gazan Han zamaninda oldugu gibi, bugün en azindan Avrupa ve Afrika'da, Islâm'a hizmet edecek olan ne kiliç, ne de akildir; fakat kalp ve tasavvuftur. Bu müsahededen sonra tasavvuf konusunda yazilmis bazi eserleri incelemege basladim. Bu, benim gözlerimi açti. Anladim ki; Hz. Peygamber zamanindaki tasavvuf ve büyük Islâm mutasavviflarinin yolu, ne kelimeler üzerinde ugrasmak, ne de manasiz seylerle mesgul olmaktir; fakat insan ile Allah arasindaki en kisa yolda yürümektir, sahsiyetin (insani diger hayvanlardan ayiran manada karakter, ahlâk ve insanlik) gelistirilmesi yolunu aramaktir. Insan kendisine yüklenen vazifelerin sebeplerini ariyor. Manevî sahada maddî izahlar bizi pek uzaga götürmektedir; ancak manevî izahlardir ki, insani tatmin etmektedir."Muhammed Hamidullah